yok

Bir zamandır üstümde bir ağırlık duygusuydun. Çıkarıp atmaya korktuğum bir giysi, eksik gedik yamalı bohçası yaşamımın. Sana söylemek istediğim binlerce duygudan biriydin, hiç kimseye anlatmadığım bir masaldın, belki de her seferinde anlatıp elim böğrümde, kendime yegane bir histin. Adın yoktu. Sen o addın. Bugünü yarına devirsem, yarını öbür güne, birbiri ardına eklesem, yine sen çıkardın. Adın yoktu. Zaten bu saatten sonra sen varsan bir ada gerek de yoktu… Söyleyebileceğim binlerce şey arasında, söylemek istediklerimin tam ortasında duruyordun. Susmak en iyisiydi… Sustum.